A Day in the Life of Downtown Manila

Downtown Manila is comprised of the areas of Quiapo and Sta. Cruz, the old shopping district of the Philippine capital, where all the posh bazaars and shops are located.

In 2003, former Mayor Lito Atienza transformed the Avenida/Carriedo part of Sta. Cruz into a people's park, complete with sculptured plants, old-style benches, and food kiosks. These renovations and beautifications are part of the "Buhayin Ang Maynila" program of the well-loved Mayor of Manila, who earlier made significant improvements along the Baywalk, Dimasalang, and many other parts of Manila.

Mayor Atienza's newest project is of course, the resurrection of the old "Meihan Garden", where the ancient Manila Carnivals of the Pre-War Philippines were held. I had once passed by the Meihan Garden and saw to my delight that it is almost completed. Of course, the Manilenos loved these improvements of Manila. Yesterday, I decided to walk around downtown Manila and take photographs for posterity.

This photo-essay is dedicated to Joemarie Lee, a Filipino writer now living in Canada(and a frequent visitor to this blog). I hope that by looking at these photos, he can relive the old Manila of his youth.

The old Escolta where the posh shops of prewar Manila were located. Remember Heacock's, La Estrella del Norte, Erlanger and Galinger's, Clarke's(the oldest ice cream parlor in Manila)? Yes, indeed they were all located here once but have now disappeared to give way to newer edifices. The old Regina Regente edifice, on the left side of the photo is still standing to this day, though.

The Jeepneys and other vehicles were removed from this part of Avenida Rizal to give way to a people's park Mayor Atienza intended for his beloved Manilenos.

Avenida corner Raon St. Raon is where you want to go if you'll shop for electronic equipments, radios, components, and televisions. Our old Zenith television with dial knobs to switch channels has been serviced here recently. Still works fine, even though it displays only black and white screen.

Avenida Rizal's tiled walkway offers a nostalgic look back to the olden days of Manila, where the streets were still topped with cobblestones. Gothic lamp posts are to be found on the side streets, too, such as those found in the Walled City of Intramuros.

Rizal Avenida's public benches provide a relaxing pleasure to these Manilenos. It also has become a favorite meeting place for people with appointments, or just to hang around in the downtown.

While relaxing or waiting for your appointment, why don't you sit down for a while and have your nails manicured by peddling manicuristas. You see, I'm a pederast before, but after having my toes cleaned, I've been pedicured!

Fifty pesos(or 1 U.S. dollar equivalent) is all you need to have this man massage you from head to toe. He can also give you "bentosa", that is, sprinkling your painful limbs with molten candle, for a small additional fee. He says bentosa is an old traditional way of curing pasma.

Uh-oh, the bentosa. It may look like this sidewalk massuer is giving a most cruel torture, but it's actually very relaxing and soothing, says the owner of the foot.

Or you can also have your daily monitor of blood pressure in one of the side streets of Avenida. The services are indeed complete in Avenida. Onli in da Pilipins!

Sorbetes anyone? When I was a little boy, the sound of Mamang Sorbetero's fancy bell was the most beautiful sound in the world. For as little as 5 pesos you'll be able to enjoy the Filipino version of the sherbet. It also comes in three flavors: Cheese, Chocolate, and Strawberry.

I love those huge billboard movie ads that can be found everywhere in Manila. Sta. Cruz has several of them, and this is one of them.

Ramon Lee Restaurant near the corner of Avenida is where you'll taste the best Fried Chicken in town. It's old competitor, Savory, can be found now along Juan Luna St. in Binondo.

Computed tomographic in acute carbon monoxide poisoning

A classic case of CO posioning CT image here-
VCU MCV Hospital Emergency Department Residency's Site

Further Reading-Selective necrosis and degeneration of the globus pallidus are characteristic autopsy findings in patients with severe carbon monoxide (CO) poisoning.

The most common abnormal CT findings are low-density areas in the basal ganglia. These lesions vary from small (limited to the globus pallidus) to large (extending to the internal capsule). Awareness of the potential for basal ganglia lesions in CO poisoning leads to more accurate CT interpretation and may have significant prognostic implications.

Am J Emerg Med 1994 Jul;12(4):448-51

5-D Imaging

The display and interpretation of images obtained by combining three-dimensional data acquired with two different modalities (eg, positron emission tomography and computed tomography) in the same subject require complex software tools that allow the user to adjust the image parameters. With the current fast imaging systems, it is possible to acquire dynamic images of the beating heart, which add a fourth dimension of visual information—the temporal dimension. Moreover, images acquired at different points during the transit of a contrast agent or during different functional phases add a fifth dimension—functional data.

Antoine Rosset et al in RadioGraphics 2006;26:299-308 talks about an open-source software, called OsiriX, allows the user to navigate through multidimensional image series while adjusting the blending of images from different modalities, image contrast and intensity, and the rate of cine display of dynamic images. The software is available for free download at http://homepage.mac.com/rossetantoine/osirix

Role of Multi–Detector Row CT in Hemoptysis

John F. Bruzzi et al in RadioGraphics 2006;26:3-22 discuss the role of MDCT in hemoptysis.

"Hemoptysis is symptomatic of a potentially life-threatening condition and warrants urgent and comprehensive evaluation of the lung parenchyma, airways, and thoracic vasculature. Multi–detector row computed tomographic (CT) angiography is a very useful noninvasive imaging modality for initial assessment of hemoptysis.

The bronchial arteries are the source of bleeding in most cases of hemoptysis. Contributions from the non-bronchial systemic arterial system represent an important cause of recurrent hemoptysis following apparently successful bronchial artery embolization. Vascular anomalies such as pulmonary arteriovenous malformations and bronchial artery aneurysms are other important causes of hemoptysis.

Multi–detector row CT angiography permits noninvasive, rapid, and accurate assessment of the cause and consequences of hemorrhage into the airways and helps guide subsequent management. "

Perya sa Novaliches

Nakakatuwang balik-tanawan ang mga bagay bagay na ginagawa natin noong bata pa tayo. Sabi nga ng dakilang awtor na si Antoine de St.Exupery, sa kanyang aklat na "Ang Munting Prinsipe", "Lahat naman tayo'y may mga pusong bata sa ating damdamin, subalit bilang matatanda ay ikinahihiya nating ipahiwatig ito".
Kagabi habang naglalakad ako upang dalawin ang aking mga lolo at lola sa aming antigong bahay sa Novaliches, ay napadaan ako sa isang Peryahan. Naalala kong malapit na nga palang magpiyesta sa aming bayan sa Novaliches, kaya bilang parte ng pagbibigay kasiyahan, ang Kumite de Festejos ay kumontrata ng mga naglalakbay na Peryahan.
Syempre, masaya ang lahat tuwing magpi-pista. Ang mga lansangan ay napapalamutian ng mga nakasabit na makukulay na mga banderitas. Napag-alaman kong sa araw mismo ng Pista ay magkakaroon ng mga patimpalak na nakagawian na tulad ng mga palarong basketbol para sa mga kabataan, mga "amateur singing contest", at bilang pinakamasayang bahagi sa gabi ng Pista ay gaganapin ang patimpalak na "Binibining Barang-Gay ng Novaliches" na paligsahan ng pinaka-bonggang mga bakla sa nayon.
Kasama ang ilang mga pinsan ay nag-puntahan kami sa Perya dahil matagal ko na ding hindi ginagawa ito. Naalala ko tuloy ang mga masasayang mga sandali noong ako'y musmos pa na walang inatupag kundi ang maglaro, magpumilit mamasyal sa Luneta, at magtungo sa Perya.
Narito ang ilang larawang kuha ko kagabi, medyo kakaiba sa mga nakaraang mga larawan ko, subalit pagbigyan na ninyo ako...ako'y mayroon ding "pusong bata sa aking damdamin" tulad ng sinabi ni de St. Exupery...at ito nama'y hindi ko ikinahihiyang ipahiwatig. Sa tapat ng Tsubibo. Ang mga kabataang ito'y nangangarap sumakay sa Tsubibo pero wala man lang kahit isang kusing na pera. Binigyan ko na lang sila ng tig-tatatlong piso upang itaya sa Binggo, baka manalo ay pwede na silang makasakay sa pinapangarap na tsubibo!

Ticket Booth. Dose pesos lang makakasakay ka na sa Tsubibo.

Taya na!Sa pisong taya ay maaari kang tumama ng mga sitserya, mga baso, mga pinggan, o kaya mga manyika. Mayroon akong nakitang arinola...kala ko premyo din, hindi pala. Lalagyan pala ng barya!

Ang Ruleta ng Kapalaran. Ang babaing ito'y waring nag-iisip kung itataya pa niya ang natitirang barya sa kanyang bulsa.

Kung saan kulay ng butas tumapat ang pulang bola ay yung ang panalo. Sa bawat pisong taya ay limang piso ang tama.

Halinang mag-binggo sa binggohan ni Mang Inggo! May blackout Bingo ngayong gabi kaya ang mga tao'y taya ng taya upang mapanalunan ang isang kabang bigas na premyo!

Ang lahat ay masaya sa peryahan. Tulad na lamang ng mga kabataang ito na kahit natalo sa binggohan ay masaya pa ring nagpakuha ng larawan sa akin. Hoy mga ineng mag-siuwi na kayo at tiyak na mahuhuli na naman kayo sa klase bukas!

Syempre sa peryahan ay di mauubusan ng mabibilhan ng mangangatngat..Tulad na lamang ng mga ito.....

Mulawin Chicken. Hahaha Mulawin Chicken!!! Dito piniprito si Aguiluz at si Alwina hehe!Isang maliit na ka-kumpitensya ni Col. Sanders ng KFC! Mas mura naman dito: ang hita ng manok ay 29 pesos lamang, ang leeg ay sais pesos lang. "Sarsa pa lang, ulam na!" O kaya ba nila ang ganyang pang-akit! Teka ale, pwede po bang magpadagdag ng konti pang sarsa?..ahhhh maraming salamat!

Mani, Kornik, Minatamis na Beans, at Popcorn! Kaya lang naubos na daw ang popcorn sa gabing ito, ang sabi ng binatilyong nagtitinda.

Sa malamig, sa malamig kayo diyan! Huwag kayong mag-alala ang aming tubig ay malinis, hindi galing sa poso kundi galing sa Nawasa! Sa tres pesos kada baso ay di ba't napakamura!

Ang Bibingka ni Aling Titina, Bow! May keso, deyri krim, hiwa ng itlog na pula, at niyog sa ibabaw ng bibingka ni Aling Titina. O Aling Titina, napakasarap naman ng iyong bibingka, lalo na't kung ipapareha ang mainit na tsaa! Tunay na natatakam ang aking dila, upang matikman lamang ang bibingka ni Titina!

Lymph Nodes-Imaging

Lymph node imaging: Basic principles.

Luciani A, Itti E, Rahmouni A, Meignan M, Clement O

"Lymph nodes are involved in a wide variety of diseases, particularly in cancer. In the latter, precise nodal staging is essential to guide therapeutic options and to determine prognosis. For long, imaging of the lymphatic system has been limited to lymph vessel,especially via the exclusive use of conventional lymphography, at the expense of invasive procedures and patient's discomfort. Three main technical advances, however, have recently completed the clinical armamentarium for lymph node imaging: first, the refinement of cross sectional imaging, i.e. CT and MRI, combined or not with dedicated contrast agents, has progressively replaced conventional lymphography in oncology situations; second, the development of intra-operative sentinel node mapping has profoundly modified the diagnostic and therapeutic procedures in several cancer situations, mostly melanoma and breast cancer; finally, the increased availability of functional imaging, especially through the use of FDG-PET, has greatly contributed to the accuracy improvement of nodal metastases identification."

Eur J Radiol 2006 Feb 10; [Epub ahead of print]

Festival ng Mga Lumang Pelikula sa Gateway Mall(Feb22-Mar16, 2006)

Bandang alas-kwatro ng hapon kahapon ay nakatanggap ako ng isang mensahe sa text mula sa aking kaibigang movie reporter na si Erlinda Rapadas. Tinanong niya ako kung nais ko daw bang manood ng sine sa Gateway Mall, dahil sa gabing iyon ay ipalalabas ang klasikong pelikulang Zamboanga (1937) ng dakilang actor na si Fernando Poe Sr. Mayroon daw siyang mga libreng “passes” at kung gusto ko raw ba ay ibibigay niya sa akin ang isa. Sino ba naman ako para tumanggi? Ako, na isa lamang hamak na tagahanga ng mga sinaunang pelikula? Ang sagot ko’y darating ako sa loob ng isang oras at hintayin niya ako. Agad akong naligo, gumayak ng bagong plantsang kamiseta, at nagwisik sa palibot ng aking katawan ng pabangong “Carolina Herrera for Men”. Ahhh napakasarap ng pakiramdam!

Naglakad na lang ako patungong Gateway Mall dahil nakita kong napakagrabe ng trapik sa EDSA, bunsod na rin ng mga pagdiriwang sa anibersaryo ng People Power. Ang hindi ko lang maintindihan ay kung bakit sila nagsasaya….Ang isang diktatoryal na rehimen na pinabagsak at napalitan naman ng dekada ng krisis pang-ekonomiya ay hindi sapat na rason upang magdaos ng mga pang-anibersaryong pagdiriwang…..Ito’y isang malaking kabalintunaan.

Halos mag-aalas singko na nang marating ko ang Gateway Mall. Umakyat ako sa mga sinehan sa ika-limang palapag at doon ay nalaman ko na mayroon palang “film festival” na gaganapin sa Gateway Mall sa loob ng isang buwan, at ngayong gabi ang pagsisimula.

Ang eksibit sa Gateway Mall

Ang titulo ng festival ay Aktres: Pelikula at Lipunan. Sa festival na ito ay ipalalabas ang mga klasikong pelikulang tinatampukan ng mga dakilang aktres sa kasaysayan ng pelikulang Pilipino. Syempre kabilang diyan ang “Zamboanga” at “Darna” na pinagbibidahan ni Rosa del Rosario, ang “Dyesebel” na pinagbibidahan ni Edna Luna, “Waray waray” ni Nida Blanca, “Sanda Wong” ni Lilia Dizon, at marami pang iba. Ang bawat pelikula ay mayroon lamang takdang isang “showing date". Mayroong mahigit tatlumpung pelikula ang ipapalabas sa pagitan ng ika-22 ng Pebrero hanggang ika-16 ng Marso. Kabilang sa mga pelikula ay ang Sisa, Bulaklak sa City Jail, Nunal sa Tubig, Orapronobis, Noli Me Tangere, Maruja, Malvarosa, Darna, Brutal, Moral, Anak Dalita, Oro Plata, Mata, Sabel, Insiang, Aguila,Badlis sa Kinabuhi, Portrait of the Artist as Filipino, at maraming marami pang iba.

Sa lobby ng sinehan ay mayroong eksibit ng mga antigong kagamitang pangpelikula, mga lumang moviola, mga tropeo ng iba’t ibang aktres, mga kasuotan, at iba’t iba pa.

Mga dakilang aktres ng pinilakang tabing. Clockwise: Atang dela Rama, Charito Solis, Amalia Fuentes, Gloria Romero, Nida Blanca, at Susan Roces.

Matapos ang ilang sandali ay nakita ko na si Linda Rapadas na kasama sina German Moreno at Boots Anson Roa, na sila palang gugupit ng ribbon upang pormal na pasimulan ang festival. Ipinakilala ako ni Linda kina Kuya Germs at nakipagkamay ako sa kanila. Si Kuya Germs ay isa sa mga paborito kong aktor pagdating sa pagpapatawa. Maraming beses kong napanood ang kanyang mga pelikula tuwing magkakaroon ng “re-runs” ng mga lumang pelikula sa telebisyon tuwing tanghaling tapat. Naaalala ko na ang parati niyang kasama noon sa pelikula ay sina Eddie Gutierrez, Lilian Laing, at Ike Lozada. Noon, tulad ni Dolphy nung kabataan, ay patpatin itong si Kuya Germs, subalit ngayon ay tumaba na siya na tulad din ni Dolphy ngayon..

Si Ate Vi sa kanyang Darna costume sa pelikulang Lipad, Darna Lipad!

Ibinigay sa akin ni Linda ang “passes” ko at ilang mga “programme booklet’, “brochures” at “posters” sa pelikula. Tiningnan ko ang “passes” at nalaman ko na hindi lamang pala ito passes para sa pelikulang Zamboanga, kundi passes na rin sa lahat pa ng pelikula sa festival! Kung gayon maoobliga akong panoorin ang lahat ng pelikula ng festival sa loob ng isang buwan. Kung sabagay sino ba naman ako para tumanggi, ako na isang hamak lang na tagahanga?

Ang aking free Press Pass na maaari kong gamitin upang makapasok ng libre sa lahat ng palabas sa festival. Sino ba naman ako para tanggihan ang isang pagkakataong ganito. Ako, na isa lamang hamak na tagahanga ng pelikula sa pinilakang tabing...


Marami pang dumating na artista at dahil dito ay dumami din ang mga taong nag-usyoso. Dumating din sina Susan Roces, Lilia Dizon(!), Amalia Fuentes, Delia Razon, si Manay Ichu Vera Perez(anak ni Doc Perez ng Sampaguita Pictures), si Robert Arevalo,at marami pang iba.
Nandoon din si Nick de Ocampo na siyang executive director ng Mowelfund(na nag-sponsor ng festival) at ang pinakatampok na panauhin….ang dakilang director na si Eddie Romero. Hindi ko palalampasin ang pagkakataong ito. Si Eddie Romero ay isa ng Pambansang Alagad ng Sining at kailangan kong magpapirma sa kanya.
Nung pumasok na kami sa sinehan ay humanap ako ng upuang malapit sa mga artista. Nung Makita kong nakaupo na ang dakilang director ay agad kong nilapitan at nagpapirma sa kanya sa aking “programme booklet”. Mabuti na lamang at maliwanag pa ang mga ilaw kaya pinirmahan niya ito agad. Nagpasalamat ako at bumalik na sa aking kinauupuan.
Bago magsimula ang palabas ay mayroon munang ilang artistang ginawaran ng parangal: sina Kuya Germs, Boots Anson, Susan Roces, si Metring David, at si Leopoldo Salcedo(posthumous, at tinanggap ng kanyang anak.
Nagsalita si Nick de Ocampo at ipinaliwanag na siya pala ang nakadiskubre ng pelikulang Zamboanga sa “Library of Congress” sa Washington habang siya ay isang Fulbright Scholar doon. Bukod sa pelikulang Zamboanga, nadiskubre din ni de Ocampo ang ilang “excerpts” ng pelikulang “Darna” (1951),“Banga ni Zimadar”(1954), at Dyesebel(1953), mula naman sa isang lumang archive ng pelikula sa Thailand.
Bago magsimula ang pelikulang “Zamboanga” pinanood muna namin ang mga “excerpts” na ito. Kahanga-hanga ang mg pelikulang ito. Nakapanghihinayang nga lamang at ito ay hindi na buo at mayroong maraming depekto dahil na rin sa katandaan.
Gayunpaman, ang ginawang pagtuklas na muli ni Ginoong De Ocampo sa mga sinaunang pelikulang ito na nakalimutan ng ng sambayanang Pilipino ay kahanga-hanga. Dito nakikita ang pagmamahal niya sa industriya. Karapat-dapat na siya ay bigyan ng parangal sa mga pagsusumikap niya na masagip ang mga sinaunang pelikulang Pilipino, at magkaroon ng sariling “film archives” ang ating bansa.

Ang excerpt ng “Darna” ay halos sampung minuto lang ang haba. Ang ipinakita lang dito ay ang unang bahagi (nung ipanganak at magdalaga si Valentina, ang babaing ahas na kalaban ni Darna) sapagkat ang ibang bahagi ng pelikula ay nasira na sa tagal ng panahon. Wala na rin itong sounds. Nakakalungkot na ang mga ganitong klasikong pelikula ay natatagpuan pa sa ibang bansa sapagkat tayong mga Pilipino ay hindi natuto ng tamang pagkalinga sa kanila.
Ipinalabas din ang ilang excerpts ng Zimadar na ang salita ay naisalin na sa wikang Intsik. Pagkatapos, bilang pang-enganyo, ipinalabas din ang excerpt ng Dyesebel. Ang pelikulang ito ay buo at nasa orihinal pang lapat na tunog, at maaaring mapanood ng buo sa darating na Linggo(Pebrero 26) sa ganap na alas-sais ng gabi sa Gateway Mall.

Sa wakas ay nagsimula na rin ang pelikulang “Zamboanga” .
Ang Filippine Films ang gumawa ng pelikulang ito noong 1937. Ang direktor ay si Eduardo de Castro at ang mga tampok na bituin ay sina Fernando Poe Sr.(bilang Danao) at Rosa del Rosario( bilang Minda). Kung mapapansin ninyo ang panaglan ng dalawang bida ay Minda at Danao(Mindanao). Mula sa programme booklet ng Zamboanga, na libre ibinibigay sa mga manonood.

Ang unang labinglimang minuto ng pelikula ay pawang mga “vignettes” na nagpapakita sa mga magagandang tanawin sa Zamboanga, gayun din ang mga taong naninirahan dito. Ipinakita din na ang pangunahing ikinabubuhay ng mga tao ay ang paninisid ng perlas sa pusod ng karagatan.
Ang istorya ay umiinog sa pag-iibigan ni Danao, isang maninisid, at si Minda, isang dalagang Muslim na anak ng isang datu sa Zamboanga. Minsan, habang si Danao at ang kanyang mga kasamahang lalaki ay naninisid ng perlas, ang isang karibal na datu sa kabilang pulo ay lumusob sa bayan nina Danao at binihag si Minda upang mapangasawa ng salbaheng datu.
Syempre pagbalik nina Danao at nalaman ang ginawang pagsalakay, naghiganti sila at nilusob ang pulo ng salbaheng datu. Sa wakas ay nagkaharap si Danao at ang datu at sa paglalaban nila ay nahulog ang salbaheng datu sa ilog at dito ay nilamon ito ng mga buwaya. Sa bandang huli ay ipinagdiwang ng lahat ang kasal nina Minda at Danao.

Isa lang ang talagang napansin ko kay Fernando Poe Sr sa pelikulang ito. Kahawig na kahawig niya si Johnny Weismuller, na gumanap sa pelikulang Tarzan noong dekada treinta. Maging ang ayos ng buhok, ang tindig, talagang kahawig. Lalo na nung kalabanin niya yung pating, na nakapag-paalala sa akin sa mga laban ni Tarzan laban sa mga buwaya. Mangyari pa, si Rosa del Rosario(unang gumanap na Darna) ay kahawig din ni Maureen Sullivan na siyang “Jane” naman sa Tarzan.
Dahil ang Zamboanga ay ginawa noong 1937, at ang Tarzan naman ay isinapelikula ni Weismuller sa pagitan ng 1932 hanggang 1945, masasabi kong maaaring naimpluwensyahan ng Tarzan ang pelikulang “Zamboanga”.
Gayunpaman, napakagandang pelikula ng Zamboanga. Ang kanyang mga “underwater” na mga eksena ay pawang magaganda at maaaring pa ring ipantay sa mga katulad na pelikula sa kasalukuyang panahon. Ito rin ang kauna-unahang pelikula na mayroong “underwater kissing scene” sa pagitan nina FPS at Rosa del Rosario. Bukod dito, ito na rin ang itinuturing na pinakamatandang pelikulang Pilipino na buo at walang kulang.

Pagkatapos ng pelikula ay nagpalakpakan kaming mga manonood. Sa wakas ay nabibigyang pansin na rin ang ating mga klasikong pelikula gaya ng ginagawa ng Hollywood sa kanyang mga antigong pelikula. Maraming salamat kay Ginoong Nick de Ocampo sa kanyang mga pagpupunyagi!


Kaya halina kayo sa Cubao at ipagdiwang ang Pelikulang Pilipino!

"Sumer's Radiology Site" has a mention in International Society Of Radiology Website

Last year Sumer's Radiology Site has had a mention in:

Times Of India (Top Indian Newspaper)http://timesofindia.indiatimes.com/articleshow/950755.cms

Radiographics
http://radiographics.rsnajnls.org/cgi/eletters/25/4/1101

Winner Of Best Clinical Sciences Weblog-2005

Now it has a mention in the main page of
International Society of Radiology -
http://www.isradiology.org/Education/Radiologist-Blogging

Thanks to all the readers and supporters....

Shortage of Pediatric Radiologists

A portrait of pediatric radiologists in the United States.

Merewitz L, Sunshine JH

"Approximately 3% of radiologists are pediatric radiologists. Unlike other radiologists, a greater percentage of pediatric radiologists desire a reduction in workload (with a corresponding reduction in income) than desire an increase in workload. Pediatric radiologists are disproportionately women, hospital-based, in academic practices, and in the main cities of large metropolitan areas.

A shortage of pediatric radiologists exists and is likely to intensify. Access to pediatric radiologists is probably a problem except for children in large metropolitan areas who connect readily to academic hospitals. Means to overcome these problems need to be actively sought."

AJR Am J Roentgenol 2006 Jan;186(1):12-22

Newer techniques like CT, MRI etc are increasily being used more & more

Inpatient radiology utilization: trends over the past decade.

Matin A, Bates DW, Sussman A, Ros P, Hanson R, Khorasani R

New study suggests-Newer imaging technologies (nuclear medicine, CT, and MRI) are replacing older ones in the evaluation of inpatients. Despite the significant decrease in the total number of imaging examinations per Admission, authors observed a significant increase in relative value units per case-mix-adjusted admission during the 10-year study period. Understanding the impact of this change in practice on the quality of care would be useful in justifying the increasing use of these new technologies, and decreasing their inappropriate use should be a priority in efforts that focus on controlling imaging expenditures.

Reference-

AJR Am J Roentgenol 2006 Jan;186(1):7-11.

Things that should be taught to medical students

"Medical students need to be taught, to help them become better doctors.
1. How to talk to patients
2. How to run a business
3. How to network with colleagues
4. How to manage money ( including learning how to speculate).
These are "real-life" skills - all of which can be taught. Most doctors learn them "on the job" - but some never do !"

Excellent thought this, other day i was reading in a Indian Newspaper an episode of a patient's relative and a Resident Doctor getting involved in a fight. Something i believe would never happen if only Residents were taught how to take with patients. Then i have seen Doctors learn how to manage money by "hit and trial", when everybody else was learning about commerce we doctors were being taught Molecular structure of DNA which i being a Diagnostic Radiologist dont remember a bit about...

I really wish that people with vision for the future should be a part of the team that makes the Med school Curriculum...

Full article here-By Dr Malpani
Why don't they teach doctors useful stuff ?

New Articles by Dr Sumer K Sethi in "Indian Journal Of Radiology and Imaging" Current issue

Radiological Quiz (Obstetrics)-CYSTIC HYGROMA WITH HYDROPS FETALIS

Ind J Radiol Imag 2005 15:3:395-396



Letter to the Editor
SINONASAL ADENOID CYSTIC CARCINOMA

Ind J Radiol Imag 2005 15:3:403

Renal Colic-Initial Test Plain Abdominal Film or Low Dose CT

• A low-dose abdominal computed tomography (LDCT) protocol should replace the initial abdominal plain film (APF) in patients with a clinical suspicion of renal colic, according to the results of a study reported in the January issue of Urology.
• The current study indicates that a strategy of initial LDCT for patients with suspected renal colic is superior to APF in terms of stone detection, the need for follow-up radiologic procedures, and total radiation exposure.

Urology. 2006;67:64-68

Manila, My Manila!

It was a bright sunny afternoon yesterday and I took the opportunity to have my usual walk in Manila, to visit familiar places like Luneta and the Baywalk.
Taking the LRT train to Manila, I took a panoramic view of Quezon Boulevard (going to and fro, Quiapo) a shot taken from the fast moving LRT2 train bound to Recto. I feel lucky to hit the target beautifully.

Before debarking the LRT2, I took this photo of Recto and Avenida intersection, showing that although, there have been some minor changes to the over-all look of Manila, everything just remained the same. The old Dilson Cinema, a movie house that usually featured old Tony Ferrer movies, can be seen at the left of the photo.

Riding the Jeepney always provides me with the most relaxing and convenient tour of my Manila. Ride and shoot. This picture was taken from the bridge approaching the old Post Office Edifice


Jose Rizal gets a facelift! One of the rare times to capture Rizal's monument go through its maintenance cleaning. I took the opportunity to capture a photo for posterity.



My friends in the National Historical Institute told me that the old Luneta Hotel, the oldest hotel in the Philippines, is in danger of being demolished soon. I hope that historical structures such as this be preserved for future generations to enjoy. Yet, economics sometimes play a major factor in destroying old edifices in favor of building new ones, just as what had happened to the demolished Fronton building in Taft.

Of course the old Luneta Hotel is just beside the old Luneta Theater, another historical edifice in Manila.


It was almost five o'clock in the afternoon. Times like this would be best spent sitting on the bench at the Manila Bay where everyone troops to catch the world famous Manila sunset. The Baywalk is a favorite relaxing place for many Manilenos.

If you are hungry, just order from the several stalls that have been built along the coast. Coffe, tea, or me?

The beauty of Manila's sunset is simply poignant and nostalgic. Thousands of poems have been written, traveller's songs composed, of lovers' pact made during the time of the sunset.


The famous Floating Hotel and Casino berthed along the Manila Bay breakwater.

A boat ride provides a fascinating, enjoyable and relaxing tour to my two lovelies, who later joined me in the evening( my wife is taking break from her studies to arrange some papers in Manila. Our daughter acts her usual comic antics)

A dinner in the company of your loved ones is a pleasant and romantic experience while enjoying a lovely view of the Bay in the evening.

Sweet Memories of Calbayog 2

Pagkatapos naming baybayin ang kahabaan ng lalawigan ng Quezon ay dumating na din kami sa lalawigan ng Kamarines Norte. Mga bandang alas-sais ng gabi nung marating naming ang bayan ng Daet. Muli ay huminto ang aming bus sa tapat ng isang karinderya upang pagbigyan ang ilang pasahero na dyumingel o makapag-minindal.

Magtatakipsilim na ng marating namin ang Kamarines Norte

Umibis din ako upang mag-masid masid. Takipsilim na at papalatag na ang kadiliman kaya napansin ko na wala palang kuryente ang bayang ito sanhi ng nagdaang bagyo noong nakaraang linggo. Sa pakikipanayam ko sa ilang residente, napag-alaman ko na ganito daw talaga sa kanilang bayan tuwing matapos ang bagyo. Nakakatuwang isipin na ang mga probinsyano ay matiisin kumpara sa mga taga-lungsod. Kung ganito ang mangyari sa Maynila, tiyak na ang mga residente ay nagtungo na sa Malakanyang at hihilingin ang pagbibitiw ng Pangulo. Datapwat dito sa mga liblib na pook ay parang napakanatural lang ang mga ganitong kaganapan. Kungsabagay, karamihan sa mga tao sa pook na ito ay hindi naman gumagamit ng mga de-koryenteng kasangkapan. Kaipala’y marami pa rin sa kanila ang gumagamit ng mga kalang de uling.
Ang mga ilaw ng lampara at kandila ang nagbibigay liwanag sa mga kabahayan…Sa pagkakataong ito, naramdaman kong napakalayo ko na talaga sa aking Maynila. Ang tanging maririnig lang dito ay ang manaka-nakang ingay ng isang dumaraang sasakyan, at matapos makalampas ito ay unti-unti na namang mananaig ang ingay ng mga kuliglig. Sa harap ng karinderya ay may ilang kabataan ang nag-uumpukan at tumutugtog ng ilang awitin sa saliw ng kanilang gitara. Naisip kong mukhang manghaharana ang mga ito o kaya naman ay dadayo sa mga lamayan. Tunay nga, mayroon pa kayang nanghaharana sa mga nayong ganito?Napakapayak talaga ng buhay sa nayon. Kung sa Maynila ito ay tiyak na ang mga kabataan ay nag-uumpukan sa bilyaran.
Bumili ako ng Cornick na mangangatngat habang nagbibiyahe. Tapos sumakay na muli kami sa bus upang magpatuloy ng aming paglalakbay.

Tanging ang malamlam na liwanag ng buwan ang aming gabay sa aming paglalakbay dahil sa kawalan ng kuryente sanhi ng nagdaang bagyo.

Habang naglalakbay ay panay naman ang tingin ko sa mga munting bayan na aming dinaraanan. Napansin kong ang bawat daanan naming bayan ay walang kuryente, kaya tuloy nakapagbigay ito sa aking damdamin ng wari’y naglalakbay ako noon pang panahon ng kastila. Mabuti na lamang at sa kalangitan ay lumitaw ang bilog na buwan na kanina’y natatakpan ng makapal na ulap. Ang bughaw at malamlam na liwanag ng buwan ang siyang tanging liwanag na tumatanglaw sa aming dinaraanan.
Habang binabagtas namin ang kahabaan ng kalsada, nagsalita ang kunduktor na isara namin ang aming mga bintana, mangyari’y mayroon palang pagkakataon noong mga nakaraan na may mga namato sa gilid ng kalsada at ilang pasahero ang napinsala.
Ang mga kapwa ko na nasa tabi ng bintana ay nagsara ng bintana subalit minabuti kong isara lamang ng kalahati ang aking bintana. Nais ko kasing maramdaman ang hampas ng hangin sa aking mukha habang naglalakbay. Kung sabagay, ang katabi ko namang si Merly ay kanina pa tulog na tulog. Ang kanyang ulo ay bahagyang sumasandal sa aking balikat subalit sa tuwing matutuloy ang kanyang pagdantay dahil sa pag-idlip ay bigla naman siyang bumabalikwas at dumideretsong muli sa pag-upo, sabay hingi ng paumanhin.
Wala namang salbaheng namato sa aming bus. Maaring ang pamamato noo’y isa lamang ligaw na insidente, subalit dahil sa insidenteng iyon ay kailangang ipasara ang bintana sa lahat ng pagkakataon habang nagbabantay sa kalsadang ito. Tunay nga, nakakatakot maglakbay sa gabi sa kahabaan ng kalsadang ito lalo ng ngayong pusikit ang gabi dahil sa kawalan ng kuryente. Halos wala kaming nakikitang kabahayan…puro punong kahoy ang nasa magkabilang gilid ng kalsada. Sa liwanag ng buwan ay naaninag ko ang mga burol, ang mga kabundukan, at mga punong kahoy.
Ang lahat ng kapwa ko pasahero ay tulog na lahat. Tatlo na lang yata kaming gising: ako, ang kunduktor, at ang tsuper. Dinaanan naming ang bayn ng Naga subalit hindi hindi kami tumigil dito.
Matapos ang isang oras pang paglalakbay ay narating namin ang bayan ng Pili. Marahang tumabi sa gilid ng kalsada ang aming bus at sumigaw ang kunduktor na kami daw ay nasa bayan ng Pili, lalawigan ng Kamarines Sur. Wala pa ring kuryente sa bayang ito. Marahil ng gabing iyon, ang buong Kamarines ay walang kuryente. Salamat na lamang at ang munting karinderyang aming kakainan ay natatanglawan ng maliliwanag ng Kolman. Napansin kong may kasabay kaming isa pang bus na tumigil sa karinderya upang kumain. Ang bus na iyon ay pabalik naman sa Maynila dahil nabasa ko ang karatula sa harap ng bus na may nakasulat na “Pasay/Cubao”.
Pagkatapos dyumigel, bumili ako ng mainit na kape at biskotso. Isinasawsaw ko ang biskotso sa mainit na kape na sa tingin ko ay isang nararapat na paraan ng pagkain ng biskotso. Naalala ko tuloy na ang mga Pilipino daw ay malinis na mga tao dahil hinuhugasan muna sa kape ang tinapay bago kainin. Salaula din naman sapagkat matapos hugasan ay hihigupin naman ang pinaghugasan.
Sa harapan ng tindahan ay may mga itinitindang suman . Ako ay isang tao na mahiligin sa suman at minsan ibinabase ko ang husay ng “cuisine” ng isang bayan sa kanyang suman. Bumili ako ng ilang piraso upang tikman ang suman ng Kamarines Sur. Ang sumang ito ay yari sa kamoteng kahoy. Malambot sa pagkagat at may katamisan. Palagay ko ay ganito din ang sumang Maynila subalit mas malinamnam ito ng kaunti. Dahil nasarapan ako, bumili pa ako ng ilang piraso upang ipasalubong sa aking kasintahan.
Matapos ang ilang minuto, unti-unti na kaming nagsakayan sa aming bus. Dahil mag-aalas otso na, at nararamdaman ko na ang mahalumigmig na simoy ng hangin, isinuot ko na ang aking pangginaw.
Aywan ko ba kung bakit ako di dalawin ng antok. Marahil ay dala ito ng aking “excitement” sa aming paglalakbay. Kakatwa talaga. Kung ano-ano pang bayan ang dinaanan namin subalit sa dilim ng mga kalsada ay di ko na makita kung ano ang mga bayang yaon..
Sa puntong ito ay nakatulog ako ng bahagya. Tapos nagising ako ng sumigaw na naman ang kunduktor na kami ay nasa lalawigan na ng Sorsogon. Tumingin ako sa aking relos: Ala una ng madaling araw.
Huminto kami mismo sa terminal ng bus dahil magkakarga daw ito ng gasolina at magpapalit ng gulong. Buti naman at ang terminal ay katabi mismo ng mga kaninan: may Jolibee, may Chowking, may ilang maliliit na karinderya. Napansin ko din na mayroon ng kuryente sa bayang ito. Pumasok ako sa Chowking(opo, beinte kwatro oras ang operasyon nila) at nagminindal ng kape at siopao. Pamahalaang lungsod ng Sorsogon. Napapalamutian ito ng mga mumunting bumbilya tuwing magpapasko.

Pagkatapos, muli na naman kaming sumakay ng bus upang ipagpatuloy ang paglalakbay. Sa liwanag ng buwan ay napansin kong sa bandang kaliwa ng kalsada ay may isang napakalaking bundok ang aming dinadaanan. Naaaninag ko ito dahil ang bundok ay napapaliguan ng bughaw na liwanag ng buwan. Dahil kami ay nasa Sorsogon, marahil ang bundok na ito ang Bulkang Bulusan na siyang pinaka-prominenteng bundok sa lalawigang ito. Tama nga, ito ang sabi sa akin nung kunduktor.
Bandang alas dos ng madaling araw ay marambaman kong ang bus ay pumapasok sa isang terminal. Tama, terminal nga…pero hindi terminal ng bus kundi terminal ng bapor. Tumigil ang bus at nagbigay ng paalala ang kunduktor na kami ay nasa Matnog na at ang aming bus ay sasakay sa “ferry”. Kakailanganin namin munang magpatala isa-isa sa terminal at magbayad ng kaukulang buwis o “terminal fee”.
Pagbaba sa bus ay napansin kong ang ilang bus na sasakay din sa “ferry”. Matapos magbayad ng kaukulang buwis, kinailangan naming maghintay pa ng ilang sandali sa terminal spagkat papasok pa ang mga bus sa loob ng “ferry”. Mabuti na lamang ay maraming nagtitinda ng mga pagkain sa terminal. Pagkatapos humigop ng mainit na kape, pumasok na kami sa daungan at dito ay nakita ko ang bus na animo’y nilalamon ng “ferry” habang pumapasok sa kalooban nito. Sumakay na rin kami sa bapor makalipas ang ilang sandali.
Ang ferry ay may apat na palapag. Ang mga pasahero ay nagkanya-kanya na ng upo sa kanilang napiling bahagi ng bapor. Ako naman ay tumungo sa pinakataas na bahagi, sa ikaapat na palapag sapagkat nais kong masdan ang ganda ng karagatan na para bang ako ay nasa Titanic. Tapos may narinig akong mga sumisigaw sa ibaba ng bapor…pero hindi sa loob ng bapor kundi sa labas ng bapor! May ilang bahagi ng dagat ang natatanglawan ng mga ilaw ng bapor at sa tulong nito ay nakita ko ang ilang kabataang lumalangoy sa dagat, kumakaway sa amin at sumisigaw “piso!!!!pisooo!!!”
Ito pala ang mga maninisid ng barya sa Matnog. Dumukot ako sa aking bulsa at ibinato sa kanila ang lahat ng aking barya. Pagkahagis na pagkahagis ko ay sumisid na kapwa ang mga ito at nag-unahan sa pagkuha ng aking barya. Napakgaling nila sa ilang sandali pa ay nakabalik agad sila sa ibabaw at nagpasalamat sa akin.
Pagkatapos ng ilang minuto ay umusad na sa wakas ang bapor. Ahhh salamat naman! Paalam o aking Luzon! Subalit panandalian lamang! Ako’y naglalakbay sa isang malayong lugar upang sundin ang itinitibok ng aking puso. Sana’y hindi ako mabigo!

Ang malamlam na sinag na buwan na tumatama sa karagatan ay nakapagpahungkag sa aking nabaghang damdamin

Habang tinatahak ng bapor ang Strait ng San Bernardino(patungong Samar) niramdam ko ang banayad na hangin sa aking mukha…Ahhh napakasarap at napakasariwa ng hangin! Tumingin ako sa kalangitan at pinagmasadan ang kabilugan ng buwan. Ang malamlam na liwanag nito ay sumisinag sa banayad na lambing ng alon ng dagat. Paminsan-minsan, ang buwan ay magtatago sa likuran ng mga ulap subalit paglitaw nitong muli, ang bawat sinag ay nakapagpapahungkag sa aking nabaghang damdamin. Naalala ko tuloy ang tugtuging “Moonlight Sonata” ni Beethoven, na sinasabing kinatha ng dakilang kompositor habang naglalayag sa ilog ng Rhine sa Alemanya isang gabing mabilog din ang buwan. Napansin kong halos ako lang yata ang naglalakbay na nag-iisa dahil ang karamihan ng kasama ko sa bapor ay pawang may mga kasama. Isang magkasintahan ang nag-susuno sa isang gilid ng bapor at mahigpit na magkayakap habang tinatanaw ang banayad na alon na naliliwanagan ng sikat ng buwan. Feeling Titanic ha? Hehe.
Sa susunod naman…Ang una kong pagdalaw sa lalawigan ng Samar!

Free access is valued by authors

Authors value free access to research articles
"Free access to research articles on bmj.com is an important factor in authors' decision on whether to submit their papers to the BMJ. In a cross sectional electronic survey by Schroter, over half of responding authors said that ending free access to research articles would make them slightly less likely to submit to the BMJ in the future, and two thirds said their view of the journal would change if it closed access to research articles."

BMJ 2006;332 (18 February), doi:10.1136/bmj.332.7538.0-c

Image Quiz-Gastrointestinal Tract

What is the diagnosis in this 'Barium Meal Follow Through' Image?

Leave your answers in the comments section. Correct answer and winners will be published here next week.



Answer- Ascariasis

Winners-Chaitanya, Massoud Pezeshki Rad

Teleradiology-Future lies in more liberal ACR guidelines

This is what the new issue of NEJM has to say about teleradiology. I know there would be varied views about how stringent the ACR guidelines should be about outsourcing but just one practical question how many Radiologists will you find-Board certified and living out of USA. Answer is-very limited.

"Imagine two patients arriving in the emergency department of a Maine hospital at midnight. The first has a presentation consistent with pulmonary embolism; the second, appendicitis. A decade ago, the first patient might have been started on heparin therapy and scheduled for an early-morning ventilation–perfusion scan. The second patient would have been seen by a surgeon, who would have made a judgment call regarding the diagnosis of appendicitis and the need for surgery. Today, both of these patients and hundreds of others like them would receive middle-of-the-night CT scans, taxing the hospital's radiologists. But midnight in Bangor, Maine, is 10:30 a.m. in Bangalore, India. There — and in Switzerland, Australia, and Israel — sit teams of radiologists ready to read the scans and fax their findings back to the United States (urgent findings are phoned back).

The technical and logistic hurdles of remote teleradiology have been overcome, and the practice of having radiologists who were trained and credentialed in the United States read films overseas is now largely accepted. If the ACR guidelines hold, the growth of overseas teleradiology will be markedly constrained by the limited supply of U.S.-trained radiologists who are willing to work abroad. It seems likely that battles over licensure, credentialing, and reimbursement will determine whether providers who were trained and credentialed overseas will be allowed to compete openly with U.S. radiologists. The outcome of these battles will strongly influence the diffusion of international outsourcing to other areas of U.S. medicine. "

Full Article Here-
NEJM Volume 354:662-663, February 16, 2006, Number 7

Medical Imaging Research looks at a New Breast Scanner

New scanner boosts breast-cancer tests

"Duke University scientists have built a new type of breast scanner that they say is better at finding small tumors than standard breast-cancer screening, while exposing patients to less radiation. And the new scanner does all that without having to smash a woman's breasts as a traditional mammogram does. The new Duke device is a computerized tomography, or CT, scanner powered by potent gamma radiation. It produces a three-dimensional image that does not require flattening the breast and produces a clearer image of suspicious masses.

Physicians widely acknowledge that mammograms are not good at spotting tumors in women with many glands and connective tissues in their breasts, a description that applies to about 40 percent of patients. Also, women with breast implants typically cannot be scanned with a mammogram. However, The Duke scanner would have to be used on large numbers of patients in a long-term clinical trial and produce excellent results to win approval by the U.S. Food and Drug Administration and wide use by physicians. "

From The Northwest Herald

Now Blackberry Fruit can be used as an oral MRI contrast

In an Article "Blackberry (Rubus spp.): a pH-dependent oral contrast medium for gastrointestinal tract images by magnetic resonance imaging." in Magn Reson Imaging 2006 Feb;24(2):195-200. Epub 2005 Dec 27. by Espinosa MG et al,

"They studied seven fruits have been tested on their magnetic properties, paramagnetic metal content and contrast enhancement in magnetic resonance imaging (MRI) of phantom and in vivo. Magnetic susceptibility was determined for the fruit pulps, as well as the contents of paramagnetic metals; iron, manganese and copper. They concluded blackberry (Rubus spp.) contrast enhancement was the highest among the fruits in T(1)-weighted images. Furthermore, this fruit's contrast enhancement shows to be pH-dependent. These characteristics and the wide availability of the Rubus spp. suggest that it should be implemented as an oral contrast agent in images by MR to assess the function of the gastric section of the GI tract. Furthermore, it has the advantage of being a natural meal, so that it can be well tolerated by the patients and use as much as it is needed without side effects."

Sweet Memories of Calbayog

Dalawang beses pa lang ako nagpunta sa Calbayog, Samar, subalit sapat na ito para mahalin ko ang napakagandang bayang iyon. Dalawang taon na halos ang nakakalipas nung una akong dumalaw doon dahil na rin sa nahumaling ako sa isang babae na nakapagpatibok sa aking manhid na puso (kungsabagay nahumaling din siya sakin kaya patas lang hehe).
Ayoko sanang maging emosyonal sa aking mga pagsusulat subalit yan ang itinatakda ng aking damdamin, lalo na dahil Valentines Day ngayon.
Nobyembre 2004 nung una akong naglakbay sa malayong lugar na iyon upang dalawin ang ex-grilfriend ko(na asawa ko na ngayon..kaya nga ex-girlfriend e!). Siguro'y masasabi mo, o mahal na tagabasa, na napakadakila naman ng pag-ibig ko sa bruhang iyon...na kailangan ko pang maglakbay sa ganoong kalayong lugar para lang siya ligawan samantalang napakarami namang babae sa Maynila...may maganda..may pangit..may mestisa...may baluga..may ngipin..may wala..
Misteryo talaga, marahil ginayuma niya ako hehe.
Tandang-tanda ko pa nung sumakay ako ng bus (Nobyembre 4, 2004) alas otso ng umaga sa Araneta Bus Terminal Station sa Cubao. Ang daming tao sa terminal at punuan na ang mga bus na aircon. Kaya ang nabili ko na lang ay yung tiket sa bus na air-pen (air open..bukas ang bintana dahil hindi aircon). Kung sabagay mas mura ng siento singkwenta ang tiket. Maaari kong maibili ng mamimiryenda ang siento singkwenta habang naglalakbay.
Punong-puno ng bagahe ang bus, pati na yung gitna ay tambak ng kung anu-anong mga maleta, mga sako, mga buhay na manok, mga lata ng biskwit, at kung anu-ano pa. Naisip kong ang mga probinsyano talaga'y madali mong makikilala dahil sa napakaraming bitbit palagi.

Nakaupo ako sa may bandang gitna, doon sa tabi ng bintana. Mas gusto kong nakaupo sa tabi ng bintana dahil mahilig akong magmasid-masid ng mga tanawin habang naglalakbay. Medyo nainip ako dahil may iba pang pasahero ang gustong sumakay kahit wala ng bakanteng upuan, at ang sabi'y kahit sa ibabaw na lang ng mga bagahe uupo. May tatlo o apat na pasahero ang pinayagan. Tapos bandang alas-nuwebe, umusad na sa wakas ang bus, ah salamat naman.
Walang gaanong trapik sa South Expressway kaya bandang alas diyes pa lang ay nasa Laguna na kami. Dinaanan namin ang mga bayan ng Kalamba, Los Banos, at Calauan. Tapos nung mapadaan kami ng San Pablo, Laguna, may mga sumakay sa bus na nagtitinda ng mga sitserya at mga minatamis, mayroong mga kending kundol, espasol, makapuno, at syempre pa Buko Pie. May mga libreng tikim upang maenganyo bumili ang mga manlalakbay. Bumili ako ng makapuno, (tatlong balot sa isangdaan)...at isang kahon ng Buko Pie (siyento treinta)..Hmmm napakasarap talaga ng Buko Pie ng San Pablo!
Pagkatapos bumaba nung mga tindera, nagpatuloy na kami sa paglalakbay. Habang nagmamasid-masid sa mga magagandang tanawin, may nakita akong malaking karatula sa anyong pa-arko na nagsasabing "Maraming Salamat Po! Kayo Ay Lumilisan na sa Lalawigan ng Laguna".

Kung gayon, ang lalawigan pagkatawid namin sa karatulang ito ay ang Quezon. Syempre alam ko yan dahil mataas ang grado ko sa Heyograpiya noong nasa elementarya ako. Bilang isang mapagkumbabang tao, masasabi kong kahit sinong tapos ng kolehiyo ay nakakaalam niyan.

Dinaanan namin ang mga magagandang bayan ng Tiaong, Candelaria, at Sariaya. Napakalawak ng mga lupain dito. Ang magkabilang bahagi ng kahabaan ng kalsada ay natataniman ng mga libong puno ng niyog. Tapos, may nadaanan kaming mga batang may mga bitbit na isda na nakasabit sa kanilang mga balikat..kumaway sila sa akin(o sa bus?) kaya kumaway din ako sa kanila, ang mga munti kong kaibigan.

Pagkatapos, mga bandang alas dose ng tanghali huminto ang bus sa tabi ng kalsada sa may tapat ng isang munting karinderya. Ang karinderyang ito ay parang kubo lamang subalit malawak ang loob.

Umibis kaming lahat para dyumingel at kumain. Dahil nasa gitna ako, at napakaraming bagaheng nakaharang sa daraanan, humakbang ako sa mga ito at parang unggoy na lumambitin sa mga bakal sa kisame upang makalabas. Ganito din ang ginawa nung mga kapwa ko pasahero na nakupo sa bandang hulihan. Mabuti na lamng ay di nagagalit ang may-ari ng mga bagahe kahit natatapakan ang kanilang mga gamit.

Pagkababa ng bus tinanong ko yung isang lalaki sa karinderya kung anong bayan na ito. "Lusena" ang wika niya. Ito pala ang Lusena....Kumain ako ng adobo (65 pesos..ang mahal no?) at kanin (15 pesos..ang mahal uli no?)...Habang nagtitinga ako ay sumigaw na ang kunduktor na aalis na kami kaya dali-dali kaming nagsiakyat muli sa bus.....tama kayo palambitin ulit hehe.

Tapos puro kagubatan na ang natatanaw ko...Ang dami pa palang puno sa Pilipinas..ang akala ko ba ay nauubos na ang mga ito? E ang dami pa pala, salamat sa Diyos!
Mga bandang alas dos ng hapon nung maramdaman kong parang umaakyat ang bus sa kabundukan...Tinanong ko yung kunduktor kung kami ba ay papaakyat sa kabundukan.."Oo" ang wika niya, "nasa Atimonan tayo"..hmmm nakakatakot dahil nakikita ko ang bangin na dinaraanan namin..ang nasa ilalim ng bangin ay isang malawak at masukal na kagubatan dahil napakaraming punong-kahoy ang makikita. Pakaliwa-pakanan ang takbo ng bus na mabuti na lang ay may kabagalan kungdi ay baka hindi ko nahangaan ang ganda ng mga tanawing ito..Ang daming mga punong kahoy at mga luntiang bundok ang aking natatanaw..Grabe..kung ikaw ay pinag-uusig ng batas ay dito ka magtago at tiyak walang makakakita sayo kungdi mga NPA, na tiyak na namumugad sa mga kubling pook na ito..
Napansin kong napakatahimik ng lahat..lumingon lingon ako sa mga kapwa ko pasahero at nakita kong halos lahat sila (maliban sa mga paslit nilang kasama) ay nangagsisitulog lahat. Marahil ay araw-araw sila bumibiyahe sa lugar na ito kaya wala na silang pakialam kung gaano man kaganda ang mga tanawin. mga probinsyano talaga..pagdating naman sa Maynila ay nanlalaki ang mga mata sa kalilibot sa Gateway Mall!
Pagkatapos ng isang oras, naramdaman kong bumababa na ang bus sa kabundukan...hmmm kakaiba talaga ang maglakbay sa lupa...makikita mo ng malapitan ang mga bagay-bagay... mga taong lalawigan..mga kalabaw..mga palayan...mga mayayabong na punong kahoy...
Nung nasa patag na uli kami, nakita kong kami ay pumapasok sa isang munting bayan sapagkat mayroon na uling mga kabahayang makikita...tapos parami na ng parami ang mga kabahayan..may mga tindahang sari-sari na rin akong nakikita..may nabasa akong isang karatula sa isang tindahan...Ben's Kainan, Lopez Quezon...Ah ito pala ang Lopez Quezon...magandang bayan ito. Dinaanan namin ang isang railroad track na marahil ay patungong Bikol...
Huminto muli ang bus upang magmiryenda ang mga pasahero. Nakipagkwentuhan muna ako sa mga kapwa ko pasahero habang kumakain. Tinanong ko yung katabi ko sa upuan (isang dalaga) kung saan ang tungo niya.."Catbalogan" ang sagot niya. Merly ang pangalan niya. Tapos nalaman ko na sa Cubao pala siya nagtatrabaho bilang isang saleslady sa Isetann. Natuwa ako kaya nilibre ko siya ng miryenda..turon at sopdringk...Sinabi niya na pista daw sa kanila sa linggo kaya siya uuwi. Ako naman sinabi kong may dadalawing isang "kaibigan". Nakakatuwang hanggang ngayon ay nakikita ko pa rin siya sa Isetann at nginingitian siya pag bumibili ako doon.

Tapos dinaanan namin yung Gumaca. Nakita ko yung "welcome sign" ng bayang ito na nasa gilid ng kalsada at may anyong isdang karpa na may nakasulat na "Gumaca". Ang bayang ito ay nasa tabing dalampasigan...napakagandang dagat nito..bughaw at napakabanayad ng mga alon..mula sa aking bintana ay natatanaw ko ang mga mumunting kasko at bangka sa di kalayuan na marahil ay lulan ang mga dakilang mangingisda ng Gumaca...kanina bundok yung dinaanan namin..tapos kagubatan..tapos karagatan naman..Napakaganda talaga ng aking bansa! Mahal na mahal ko ang aking bayan!

Bukas naman ang Part Two..Ang paglalakbay sa Rehiyon ng Bikol....

HAPPY VALENTINES DAY!

Obesity and its Implications on Medical Imaging

"How many times have Radiologists written “study limited due to body habitus” on their reports without thinking for moment the problem faced by obese people in general for imaging studies. According to Dr. Raul N. Uppot and colleagues at Massachusetts General Hospital obesity disrupted 0.15% of all studies, with a statistically significant increase rate of 0.01% per year in the number of studies affected by body habitus since 1989. Ultrasound came up as the imaging modality most affected by obesity, followed by chest x-ray. The RSNA took notice of Uppot’s work and awarded him the 2004 Research Fellow Trainee Prize.

Fallout from Uppot’s study has been nonstop. The government of Virginia requested his testimony as an expert witness before it approved the installation of an MR scanner especially designed to fit larger patients. Several hospitals have approached him for talks on obesity and its impact on radiology. He has consulted for Siemens Medical Solutions, which unveiled its Definition CT scanner for obese patients at the 2005 RSNA meeting. (Similarly, Toshiba unveiled its “obese” scanner, the Aquilion LB, in 2005.) "

Detailed article here-

Diagnostic Imaging

29 Percent Radiologists if given a choice would not choose Medicine as a career again

Many Radiologists Wouldn't Choose Medicine Again - As Physician Shortage Continues, More Radiologists Seek Work-Life Balance.

Reflecting the frustrations of modern medical practice, 29% of radiologists responding to a 2005 survey conducted by a physician recruiting firm said they would not choose medicine if they could decide their career paths all over again. This is paradoxical because Radiologists have the highest pay packages amongst physicians.

Reasons for this according to the survey-

"However, most physicians choose medicine for reasons beyond a paycheck and many of them today are seeking better work-life balance"

Source-

Medical News Today

Irritable Bowel Syndrome-Possible Role of TVS

Crade M, Pham V. Ultrasound Obstet Gynecol. 2006 Feb;27(2):206-9

Ultrasound examination of the sigmoid colon: possible new diagnostic tool for irritable bowel syndrome.
"Irritable bowel syndrome (IBS) affects about 10% of the population, and is primarily a disease of women. It may cause chronic pelvic pain. As yet there is no imaging test to aid in diagnosis, which relies upon history. The majority of those 27 reporting a history of IBS had thickening of the wall of the sigmoid colon.
Transvaginal ultrasound may be useful in identifying patients at risk for IBS. Consideration of colon wall measurement during pelvic ultrasound should be studied, as IBS may be a cause of chronic pelvic pain."

Spilled Abdominal stone-Role of USG

In an article "Abdominal spilled stones: ultrasound findings." in Abdominal Imaging 2006 Jan 30; [Epub ahead of print] by Viera et al points towards the role of USG in spilled gall stones.

"Laparoscopic cholecystectomy (LC) is the treatment of choice for uncomplicated symptomatic gallstones. Spillage of stones due to gallbladder rupture has been reported in up to 33% of all LCs, but clinical sequelae caused by dropped gallstones are uncommon. Authors found that Abdominal US revealed hypoechoic focal lesions containing hyperechoic images with posterior shadowing of the liver and spleenand in the Morison pouch during a routine US examination. Their experience suggests that US can be very useful in the detection of gallstones spilled during LC."

Pinanood ko ang Tampopo at Rickshaw Boy

Tinanghali ako ng gising kaninang umaga dahil nagbabad ako sa panonood ng mga bago kong dvds noong nakaraang gabi. Dalawang lumang pelikula lang naman ang pinanood ko pero medyo may kahabaan ang mga ito. Ang totoo'y talagang nahuhumaling ako ngayon sa mga klasikong pelikula.

Ang una kong pinanood ay Tampopo(1985) na pelikula ni Juzo Itami. Napakaganda ng pelikulang ito na tungkol sa isang single mother na ang tanging pangarap sa buhay ay makapagtinda ng perpektong mami...susmaryosep, siguro sasabihin mo...napakasimple naman ng kanyang pangarap.....Pero sa temang ito ay nagpakita ng maraming nakatutuwang "vignettes" si Izami para ilarawan ang relasyon ng tao sa kanyang mga pagkain. Ang daming mga tagpo na talagang nakatuwa dahil habang ang bida ay naghahanap ng tamang recipe para sa kanyang mami, mayroong mga isiningit na mga maliliit na tagpo tungkol sa pagkain..Halimabawa ay yung isang lalaking nakitang tumatakbo pauwi dahil naghihingalo na ang kanyang maysakit na maybahay. Ang una niyang ginawa pagdating ay ipinagluto ang kanyang asawa ng sinangag. Nakakatawang habang naghihingalo ang kanyang asawa ay panay naman ang nguya ng sinangag.

Si Goro at si Tampopo sa isang tagpo sa komedyang "Tampopo", 1985.

Tapos balik uli ang tagpo doon sa bida. Kung sino-sino ang tumulong sa kanya para makapagluto ng perpektong mami. Sa bandang huli isang matandang maestro ang nagbigay sa kanya ng lihim kung paanong mapapasarap lalo ang sabaw ng mami(palagay ko ay pamilyar na kayo sa mga pelikulang Hapon o Intsik na kung saan ang bida ay tinutulungan sa bandang huli ng isang "old master")
Napakagandang pelikula nito, maganda ang humor at maituturing kong isa na sa pinakanakakatawang pelikulang napanood ko. Para doon sa mga fans ni Akira Kurosawa na hindi pa nakapanood ng pelikulang Hapon na walang halong "samurai", subukan ninyo itong pelikula ni Izami at tiyak na magagadahan din kayo. Tama kayo, pagkatapos ninyong panoorin ito ay tiyak na magugutom kayo, at maghahanap ng masarap at mainit na mami.

Ang isa pang pinanood ko ay ang "Rickshaw Boy" (1982, Dir.Zi feng Ling). Kung ang Tampopo ay nakapagpahagalpak sa akin sa tawa, ito namang Rickshaw Boy ay medyo nakapagpalungkot sa akin. Napakaganda kasi ng kwento nito na umiinog sa buhay ni Xiang Zi, isang mapagkumbabang binata noong panahong bago magka-Rebolusyon sa Tsina(1920s). Namasukan si Xiang Zi bilang isang tagabuhat ng karetela na pagmamay-ari ng isang tusong mangangalakal. Ang tusong mangangalakal na ito ay may isang anak na matandang dalaga, ang oportunista subalit mabait na si Hunui. Nagustuhan ni Hunui si Xiang Zi, bagay na ikinahiya ni Xiang dahil si Hunui ay mas matanda sa kanya ng sampung taon, at bukod pa doon ay malayo ang kanilang agwat sa buhay. Tumakas si Xiang pero nahanap siyang muli ni Hunui at nagpilit makasal dahil nagkunwaring buntis siya. Dahil dito napilitang magpakasal si Xiang kay Hunui, bagay naman na di matanggap ng amang tuso ni Hunui kaya sila ay itinakwil pareho.

Si Xiang at si Hunui sa isang tagpo sa nakakabagbag ng pusong "Rickshaw Boy", 1982.

Tapos ang dalawa ay namuhay na ng payapa, at si Xiang ay nagtrabaho ng husto para makabili ng sariling "Rickshaw", at para na din sa kinabukasan ng kanyang magiging anak. Sa bandang huli nalaman niyang hindi naman pala buntis si Hunui, pero pinatawad pa rin niya ito. Sa bandang huli namatay si Hunui bagay na dinamdam ng husto ni Xiang.
Maraming mga panglipunang suliranin sa Tsina ang tinalakay ng pelikulang ito, tulad ng kriminalidad, at prostitusyon na isa sa mga bunga ng karalitaan. Kakatwang ang mga suliraning ito ay kaakibat ng bawat lipunan at walang pinipili.
Sa kabuuan, napakaganda ng pelikulang ito. Nakakabagbag puso lalo na ang ipinamalas na mga mabubuting katangian ni Xiang bilang mapagkumbabang “Rickshaw Boy”.

Matapos manood, nagpunta ako sa kusina para magtimpla ng kape. Pagkatapos, nagpunta ako sa beranda ng aking bahay upang magpahangin ng kaunti. Napakadilim na sa aming kalye at ang nakapagbibigay lang ng kaunting liwanag ay ang malamlam na bumbilyang plorescent sa poste sa kanto. Malamig ang hangin at naghalukipkip ako. Marahil ay nasa dalawampung sentigrado ang lamig na ito. Kumuha ako ng kumot at ibinalabal ito sa aking katawan....
Sa totoo lang, ninanamnam pa ng isip ko ang dalawang pelikulang pinanood ko kaya parang ayaw ko pang matulog.

Tangan ang tasa ng kape, humigop ako at ninamnam ang sarap ng aking pagkatimpla. Bahagya ang katapangan ng kape subalit nilalabanan ito ng bahagyang tamis ng Nutrasweet Zero-Calorie Sweetener. Tapos namutawi sa labi ko.....dalawang pelikula....Isang gawang Hapon at isang gawang intsik, parehong Asyano. Yung isa nakakatawa samantalang yung isa naman nakakalungkot. Parang buhay ng tao. Minsan masaya, minsan malungkot. O kaya naman masaya nga sa panlabas na anyo subalit malungkot naman sa panloob. O kabaligtaran. Parang dalawang mukha ng pinilakang tabing:may nakatawa at may nakangiwi.
Talagang tuwing manonood ako ng pelikulang makabuluhan ay nakakapag-isip ako ng mga pilosopikal na bagay na di ko karaniwang naiisip. Halimbawa, kung ikaw lang mismo ang titingin sa suliranin mo, maaaring maguluhan ka. Subali’t kung ang iyong mga suliranin ay makikita mo sa isang karakter sa pelikula o nobela mabibigyan ka ng makabago at kakaibang pagtanaw dito. Tunay na mas nabibigyang rason natin ang maraming bagay kung titingnan ito sa ibang perspektibo. Ito ang dahilan kaya pinipili ko ang mga pelikula (o nobela) na may temang “social realism” dahil mas nakaka-relate ako dito.
Ma-aalas dos na pala ng madaling-araw. Pumunta ako sa aking kwarto at humiga sa kama. Ahhh ang sarap mabuhay…Talagang masarap ang pakiramdam ng taong masaya sa ginagawa niya sa buhay....walang mga alalahanin...maliban sa nakaambang laki ng buwis sa R-Vat.....binuksan ko ang aking Sony cd player at isanalang ang Piano Concerto #1 ni Tchaikovsky....mahina lamang...sapat lang na ako lang ang makakarinig....ah napakagandang tugtugin......

Bukas ang panonoorin ko naman ay “Potemkin” ni Sergei Eisenstein at “Grand Illusion ” ni Renoir. Tiyak na marami na naman akong matututunan dito.